کد مطلب:129801 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:145
راز تلاوت آیه های سوره ی کهف
سر امام حسین (ع) این آیه ی شریفه ی سوره ی كهف را تلاوت فرمود: «ام حسبت أن اصحاب الكهف و الرقیم كانوا من آیاتنا عجبا» [1] شاید سر تلاوت این آیه مشتركات میان اصحاب كهف و امام حسین (ع) و یاران وی است. اما با وجود این مشتركات، خداوند، داستان حسین (ع) را شگفت تر ساخته است.
آیه ی شریفه با استفهام انكاری آغاز می شود و این خود تأكیدی است بر اینكه در میان آیه های خداوندی شگفت تر از داستان اصحاب كهف نیز وجود دارد. مقصود سر مقدس نیز همین بود كه با تلاوتهای مكرر قصد جلب نظرها را داشت. [2] .
اگر مردم پس از 309 سال به حقانیت دعوت و اعتقاد اصحاب كهف پی بردند نهضت امام حسین (ع) از همان آغاز تاكنون پر از نشانه های الهی بوده و هست. نشانه های الهی
فراوانی كه در ایام زندگانی و پس از شهادت ایشان درباره ی دشمنانش به ظهور رسید نیز دلیل ادعای فوق است. بلكه تكلم سر پس از بریده شدن و حتی پس از دفن از بزرگ ترین نشانه های آشكار كننده ی حقانیت است و گواه آن است كه آنچه بر آن امام همام گذشت، شگفت انگیزتر است.
شایسته است در اینجا به مهم ترین مشتركات میان امام حسین (ع) و اصحاب ایشان و میان اصحاب كهف اشاره گردد:
1 - فتوت (جوانمردی): قرآن كریم می فرماید: «آنها جوانانی بودند». معنای فتی در زبان عربی تنها منحصر به جوان و نوجوان نیست، بلكه به معنای مرد خوش فكر، مسؤولیت پذیر و تحمل كننده ی سختیهای ناشی از باور و اعتقاد است. شاعر می گوید:
فتی تحمل كننده ی همه ی ناگواریها است، نه آنكه از نعمت جوانی برخوردار است.
2 - قیام برای خدا: قرآن كریم، قیام اصحاب كهف را با این سخن خداوند تأكید فرموده است: «چون قیام كردند و گفتند...» و قیام شهدای كربلا هم نیاز به دلیل ندارد.
3 - رجعت: در روایات آمده است كه اصحاب كهف رجعت می كنند و در شمار یاران حضرت مهدی، رهبر آخرین فصل نهضت امام حسین (ع) درمی آیند. همچنین در روایات آمده است كه شهدای كربلا نیز رجعت می كنند. [3] .
آیه ی شریفه با استفهام انكاری آغاز می شود و این خود تأكیدی است بر اینكه در میان آیه های خداوندی شگفت تر از داستان اصحاب كهف نیز وجود دارد. مقصود سر مقدس نیز همین بود كه با تلاوتهای مكرر قصد جلب نظرها را داشت. [2] .
اگر مردم پس از 309 سال به حقانیت دعوت و اعتقاد اصحاب كهف پی بردند نهضت امام حسین (ع) از همان آغاز تاكنون پر از نشانه های الهی بوده و هست. نشانه های الهی
فراوانی كه در ایام زندگانی و پس از شهادت ایشان درباره ی دشمنانش به ظهور رسید نیز دلیل ادعای فوق است. بلكه تكلم سر پس از بریده شدن و حتی پس از دفن از بزرگ ترین نشانه های آشكار كننده ی حقانیت است و گواه آن است كه آنچه بر آن امام همام گذشت، شگفت انگیزتر است.
شایسته است در اینجا به مهم ترین مشتركات میان امام حسین (ع) و اصحاب ایشان و میان اصحاب كهف اشاره گردد:
1 - فتوت (جوانمردی): قرآن كریم می فرماید: «آنها جوانانی بودند». معنای فتی در زبان عربی تنها منحصر به جوان و نوجوان نیست، بلكه به معنای مرد خوش فكر، مسؤولیت پذیر و تحمل كننده ی سختیهای ناشی از باور و اعتقاد است. شاعر می گوید:
فتی تحمل كننده ی همه ی ناگواریها است، نه آنكه از نعمت جوانی برخوردار است.
2 - قیام برای خدا: قرآن كریم، قیام اصحاب كهف را با این سخن خداوند تأكید فرموده است: «چون قیام كردند و گفتند...» و قیام شهدای كربلا هم نیاز به دلیل ندارد.
3 - رجعت: در روایات آمده است كه اصحاب كهف رجعت می كنند و در شمار یاران حضرت مهدی، رهبر آخرین فصل نهضت امام حسین (ع) درمی آیند. همچنین در روایات آمده است كه شهدای كربلا نیز رجعت می كنند. [3] .
[1] سوره ي كهف (18)، آيه 9.
[2] ر. ك. الارشاد، ج 2، ص 117؛ الخرائج و الجرائح، ج 2، ص 577، بحارالانوار، ج 45، ص 188.
[3] ر. ك. الدر المنثور، ج 4، ص 15 و معجم احاديث الامام المهدي، ج 1، ص 466.